prof. dr hab. Joanna Goszczyńska ([email protected]) – słowacystka i bohemistka w zakresie literaturoznawstwa i kulturoznawstwa, tłumaczka i popularyzatorka literatury słowackiej i czeskiej. W latach 2008-2016 dyrektor Instytutu Slawistyki Zachodniej i Południowej Uniwersytetu Warszawskiego. Od roku 2017 profesor zwyczajny w Instytucie Slawistyki Polskiej Akademii Nauk. Jej obszar zainteresowań badawczych obejmuje historię idei, problemy tożsamości narodowej, mitologii narodowej oraz czeską i słowacką literaturę międzywojenną i jej uwarunkowania kulturowe (powiązania z europejskim modernizmem). Autorka kilkudziesięciu artykułów z zakresu kultury i literatury czeskiej i słowackiej oraz licznych przekładów naukowych, popularnonaukowych i literackich z języka czeskiego i słowackiego (w niezależnym obiegu pod pseudonimem Adam Rajski). Redaktorka kilkunastu zbiorowych monografii, w tym poświęconych problemom tożsamości kulturowej na obszarze środkowoeuropejskim. Członkini Komitetu Słowianoznawstwa PAN, wice-przewodnicząca Forum Polsko-Czeskiego, przewodnicząca Komisji Rewizyjnej Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Członkini redakcji „Prac Filologicznych”, Rady Redakcyjnej „Slovenskej literatúry” i „Oriens Alliter”. Publikacje książkowe: Mit Janosika w folklorze i literaturze słowackiej XIX wieku (2001, przekład słowacki Mýtus o Jánošíkovi vo folklóre a slovenskej literatúre 19. storočia, 2003); Sławni i zapomniani. Studia z literatury czeskiej i słowackiej (2004); Synowie Słowa. Myśl mesjanistyczna w literaturze słowackiej (2008); Wielkie spory małego narodu (2015); Mroczne oblicze czeskiej literatury (2021, przekład czeski Temná tvář české literatury, 2023).

dr Mateusz Gniazdowski ([email protected]) – politolog i historyk, od 16.09.2022 r. do 31.07.2024 r. Ambasador RP w Republice Czeskiej. Ukończył studia magisterskie w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego i studium doktoranckie w Instytucie Nauk Politycznych Słowackiej Akademii Nauk, zakończone obroną pracy doktorskiej na Uniwersytecie Komeńskiego w Bratysławie. W latach 2004–2010 był pracownikiem Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, następnie pracował w Ośrodku Studiów Wschodnich im. Marka Karpia (2016-2022 – zastępca dyrektora). W latach 2013-2022 był przewodniczącym Rady Programowej Forum Polsko-Czeskiego przy Ministrze Spraw Zagranicznych, w 2014 r. został mianowany przez Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego członkiem Polsko-Słowackiej Komisji Nauk Humanistycznych. W swojej działalności naukowej zajmuje się głównie historią stosunków polsko-czeskich i polsko-słowackich w XX w. Jest współautorem kilkunastu publikacji książkowych i autorem kilkudziesięciu artykułów naukowych, członkiem międzynarodowej rady czasopisma „Vojenská história“, komitetu redakcyjnego „Polskiego Przeglądu Dyplomatycznego“ i rady redakcyjnej czasopisma Polsko-Słowackiej Komisji Nauk Humanistycznych „Kontakty” (2014-2022). Problematykę swojej rozprawy doktorskiej (Autonómia Slovenska v poľskej politike (1936 – 1939) : Medzi diplomaciou dôvernou a verejnou) prezentował m.in. w artykułach naukowych: Kwestia słowacka a polska idea „trzeciej Europy” [w:] Modernizacja – centrum – peryferie, pod red. W. Borodzieja, S. Dębskiego, Warszawa 2009, s. 161–191; Slovenský autonomizmus v poľskej politike v 30. rokoch [w:] Česko-slovenská historická ročenka 2010, Brno 2012, s. 243–264, a także na łamach „Kontaktów” („Zbližovacia akcia”: predpoklady, rozvoj a výsledky poľského záujmu o Slovensko v medzivojnovom období, „Kontakty” XVI, 2018, s. 39-52), gdzie zostały opublikowane również inne jego studia, m.in.: Polacy i sprawa polska w publicystyce Svetozára Hurbana Vajanskiego, „Kontakty” XIX, 2022, s. 84-96; Sprawa słowacka oczami dyplomatów polskich w Pradze (1990-1992), „Kontakty” XVIII, 2020, s. 5-23.

dr Rafał Majerek ([email protected]) - slawista i słowacysta, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, doktor nauk humanistycznych w zakresie literaturoznawstwa. Od 2003 roku zatrudniony w Instytucie Filologii Słowiańskiej UJ, aktualnie na stanowisku adiunkta, w latach 2003-2006 prorektor ds. dydaktyki w Państwowej Wyższej Szkole Zawodowej im. Jana Grodka w Sanoku. Główne obszary zainteresowań badawczych: zagadnienia tożsamości narodowej i kulturowej Słowaków w perspektywie historycznej i współczesnej, najnowsza proza słowacka (nurt feministyczny, poetyka migracji, regionalizm), literackie związki polsko-słowackie, środkowoeuropejskie tożsamości pogranicza, dramat słowacki po 1989 roku. Wyniki badań publikuje w krajowych i zagranicznych tomach i czasopismach, jest autorem recenzji prac naukowych i tekstów literackich, przygotował hasła z zakresu literatury czeskiej i słowackiej do Słownika pisarzy świata (red. J. Maślanka, Kraków 2004). Brał udział w realizacji grantów Wspólne dziedzictwo literackie, Kultury słowiańskie między postkomunizmem i postmodernizmem oraz w pracach badawczych Laboratorium Transkulturowych Studiów nad Teatrem i Dramatem Postkomunistycznej Europy. Uczestniczył w wielu krajowych i międzynarodowych konferencjach, w latach 2019 i 2021 prowadził cykle wykładów gościnnych na Uniwersytecie Preszowskim, w 2023 roku odbył stypendium w Instytucie Literatury Słowackiej Słowackiej Akademii Nauk w ramach Narodowego Programu Stypendialnego Republiki Słowackiej. Członek Polsko-Słowackiej Komisji Nauk Humanistycznych, Komisji Kultury Słowian PAU, Polsko-Słowackiej Komisji Historyków przy Instytucie Historii PAN, Komisji Słowianoznawstwa PAN O/Kraków. Współpracuje z Instytutami Literatury Słowackiej i Światowej Słowackiej Akademii Nauk oraz Instytutem Studiów Środkowoeuropejskich Uniwersytetu Preszowskiego. Wybrane publikacje: Pamięć – mit – tożsamość. Słowackie procesy autoidentyfikacyjne w okresie odrodzenia narodowego (2011); Repetycje i przewartościowania. Zagadnienie tradycji narodowej w dyskursie słowackim po 1989 roku, „Prace Komisji Kultury Słowian Polskiej Akademii Umiejętności” XI, 2015, s. 153-165; Idea emancypacji kobiet w kontekście słowackich dążeń do niepodległości, „Kontakty” XVII, 2019, s. 43-57.; Rok 1989 w literaturze słowackiej – problematyczna cezura, „Prace Filologiczne. Literaturoznawstwo” 2021, nr 11 (14), s. 93-106; Przełamywanie milczenia. Przemiany sposobów prezentacji problematyki LGBT+ we współczesnej prozie słowackiej, „Studia Litteraria Universitatis Iagellonicae Cracoviensis” 2022, nr 4, s. 291-300.

prof. dr hab. Stanisław Sroka ([email protected]) – historyk, profesor w Instytucie Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zajmuje się dziejami Europy Środkowej, historią Węgier i stosunków polsko-węgierskich. W kręgu jego zainteresowań jest także obecność polskich studentów na uniwersytetach włoskich w średniowieczu, w szczególności w Bolonii. Członek gremiów naukowych, m.in. Komisji Środkowoeuropejskiej Polskiej Akademii Umiejętności, Komisji Polsko-Węgierskiej Polskiej Akademii Nauk, Polskiego Towarzystwa Historycznego (członek Zarządu Oddziału Krakowskiego), Polskiego Towarzystwa Heraldycznego, Towarzystwa Miłośników Historii i Zabytków Krakowa, Wydawnictwa Universitas (członek Zarządu), Spiskiego Towarzystwa Historycznego, Komitetu Nauk Historycznych Polskiej Akademii Nauk, Polsko-Słowackiej Komisji Nauk Humanistycznych, Magyar Filológiai Társaság. Członek Komitetu Organizacyjnego II i III Kongresu Zagranicznych Badaczy Dziejów Polski. Członek redakcji czasopism naukowych, m.in. „Hungarian Historical Review”, „Századok”, „Acta Humanitarica Universitatis Saulensis”, „Gdańskie Studia Mediewistyczne”, „Średniowiecze polskie i powszechne”. Związany z Uniwersytetem Jagiellońskim. W latach 2008-2012 był dyrektorem Instytutu Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego, od 2012 do 2020 sprawował funkcję prodziekana ds. ogólnych Wydziału Historycznego Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 2020 r. pełni obowiązki dziekana tegoż Wydziału. Wyróżnienia: dyplom uznania wicepremiera i ministra spraw zagranicznych i stosunków europejskich Republiki Słowackiej, Miroslava Lajčaka (2013), Krzyż Oficerski Orderu Węgierskiego (2014), Nagroda Benefactor Musaei Scepusiensis (2018), Nagroda Ludovika Preiz Narodowego Uniwersytetu Służby Publicznej w Budapeszcie (2023). Publikacje: 280 publikacji o charakterze naukowym i popularno-naukowym, wśród nich: Dokumenty polskie z archiwów dawnego Królestwa Węgier (6 tomów); Polacy na Węgrzech za panowania Zygmunta Luksemburskiego 1387-1437 (2001); Średniowieczny Bardiów i jego kontakty z Małopolską (2010); Początki Węgier (2015); Genealogia Andegawenów węgierskich (2015). Współredaktor (wraz z prof. Martinem Homzą) syntezy dziejów Spisza (Historia Scepusii).

dr hab. Maria (Maryla) Papierz, em. prof. UJ ([email protected]) – językoznawczyni, słowacystka, tłumaczka literatury słowackiej, absolwentka filologii słowackiej na Uniwersytecie Jagiellońskim i studiów doktoranckich na Uniwersytecie Komeńskiego w Bratysławie. Sekretarz sekcji polskiej Polsko-Słowackiej Komisji Nauk Humanistycznych, zastępca redaktora polskiej edycji czasopisma „Kontakty”. Zainteresowania badawcze: językoznawstwo porównawcze, składnia i semantyka języka słowackiego i polskiego, teoria przekładu, leksykologia i leksykografia, nauczanie języka słowackiego jako obcego. W latach 2000–2004 była członkiem międzynarodowego zespołu syntaktyków prowadzących badania w ramach projektu Składnia porównawcza współczesnych języków słowiańskich drugiej polowy XX wieku pod kierunkiem prof. dra hab. Stanisława Karolaka. W latach 80. i 90. XX wieku współpracowała (wraz z Danutą Abrahamowicz) z Wydawnictwami Szkolnymi i Pedagogicznymi jako współautorka, a później recenzentka podręczników do języka słowackiego dla mniejszości słowackiej na Orawie i Spiszu. Jest członkinią Komisji Słowianoznawstwa i Komisji Językoznawstwa przy Oddziale Krakowskim PAN. Autorka kilku monografii, licznych artykułów (opublikowanych w Polsce i w Słowacji), tłumaczeń tekstów literackich (utworów m.in. Jana Lenčy, Rudolfa Jašíka, Dušana Mitany, Hany Zelinovej) i naukowych (m.in. obszernych fragmentów II tomu Dziejów Spisza), współautorka słowników słowacko-polskich. Wybrane publikacje: Nominalizacje we współczesnym języku słowackim (1982); Krótka gramatyka języka słowackiego (1984); Zaimki w języku i w tekście. Studium słowacko-polskie (2003); Podstawowe struktury składniowe współczesnego języka słowackiego (2013); Słownik słowacko-polski, t. 1, 2 (1998, współautorstwo).

dr hab. Teresa Smolińska, em. prof. nadzw. Uniwersytetu Opolskiego ([email protected]; [email protected]) – folklorystka, kulturoznawczyni, etnolożka, śląskoznawczyni, literaturoznawczyni. W latach 1996-2016 kierownik Katedry Folklorystyki i Kulturoznawstwa Uniwersytetu Opolskiego. Zainteresowania badawcze: tradycyjna i współczesna kultura, folklor polski i słowiański (głównie słowacki i czeski), historia folklorystyki, pogranicza etniczne, religijność i pobożność ludowa, niematerialne dziedzictwo kulturowe, kultura popularna, tradycje kolędnicze w procesie przemian, stereotypowe portrety „obcych”. Badania terenowe w Polsce od 1970 roku. Zob. szerzej: wywiad naukowy: Teresa Smolińska. Wywiad przeprow. A. Gomóła, [w:] P.J. Fereński, A. Gomóła, P. Majewski, K. Moraczewski, Historia mówiona polskiego kulturoznawstwa (2017); Teresa Smolińska (hasło),  Wikipedia. Członkini komisji naukowych:Komitetu Nauk Etnologicznych PAN (3 kadencje przewodnicząca Komisji Folklorystycznej (2011-2023), członek Prezydium  (2015-2019); Polsko-Słowackiej Komisji Nauk Humanistycznych przy Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego (od 2004); Międzynarodowej Organizacji Sztuki Ludowej (International Organization of Folk Art – IOV) Sekcja Polska (od 1996, Prezydium IOV od 2015); Komisji  Folklorystycznej Międzynarodowego Komitetu Slawistów; Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego (od 1978) Zarządu Głównego PTL (1989-2019), w tym wiceprezes (1996-1999, 2002-2015), Rady Naukowej Instytutu im. Oskara Kolberga (od 2012), Rady Głównej STL w Lublinie (od 1986; zastępca przewodniczącego Rady Głównej STL – od 2009), Rady Muzeum przy Muzeum Wsi Opolskiej w Opolu (od 1998); rad redakcyjnych czasopism: rocznika polsko-słowackiego „Kontakty” (od 2004), czasopisma ZG STL „Twórczość Ludowa”, rocznika „Łódzkie Studia Etnograficzne (od 2021); kolegium redakcyjnego „Notatnika Skansenowskiego. Rocznika Muzeum Wsi Opolskiej” (od 2011), Rady nauk. pisma „Zabawy i Zabawki. Studia Antropologiczne” (od 2013), serii wydawniczych: „Dziedzictwo Kulturowe” (PTL, przewodnicząca Komitetu Red. 2002-2020), „Anthropologica Stromata” (UO, 2010-2018); redaktor tematyczny w zakresie folklorystyki w redakcji rocznika „Lud” (2011–2016), redaktor językowy rocznika „Journal of Urban Ethnology” (2015-2018). Wybrane publikacje: książki: Jo wóm trocha połosprawiom… Współcześni gawędziarze ludowi na Śląsku (1986); Z wybranych problemów dawnej i współczesnej sztuki opowiadania (1987); Rodzina o sobie. Folklorystyczny aspekt rodzinnej tradycji kulturowej (1992); Tradycyjne zwyczaje i obrzędy śląskie. Wypisy, wybór i oprac. (1994, 2003, 2004);  redakcja (lub współredakcja) 27 naukowych recenzowanych prac zwartych, m.in.: Między kulturą ludową a masową. Historia, teraźniejszość i perspektywy badań (2010); Z dziejów i dorobku folklorystyki  śląskiej (do 1939 roku), (2002); Pobożność ludowa w życiu liturgiczno-religijnym i w kulturze (2004), Żniwniok opolski. Tekst i red. (2009); Nowe konteksty badań folklorystycznych (2011), Folklor dziecięcy – między tradycją a współczesnością (2018); wiele artykułów poświęconych folklorowi słowackiemu, jak np.:  Popularyzacja bajek słowackich w Polsce, „Literatura Ludowa” 2023, nr 1-2, s. 35-52.